Memories of Lisboa (in Dutch)

De geur van zon op mijn huid vermengt met neerdwarrelende paarse bloesem, met een vleugje warme vanille die liefdevol wordt geroerd door een zacht, zingende keukenmeid die zoete, Fadoachtige slaapliedjes zingt. Jagend licht dat daalt en stijgt en zijn spotlicht richt op kastelen, graffiti en in elkaar verstrengelde geliefden op bankjes in parken waar sprookjes nog lijken te bestaan. En een wind die langs mijn haren strijkt en zucht… Lisboa.

New paths?

A friend said the weirdest thing to me last week. She said I talk as if I'm reading out loud from a romantic novel. You know, the ones where the women swoon, are stubborn and bonny and the men are hard and beastly and give smoldering looks that burn the other sex into willingly piles of fuming ash (scented not stirred). For an unromantic soul like myself that is quite the shocker. Who says that... and more importantly... should I take it as a compliment or a new career choice?